Co wpłynęło na sukces w szachach Gariego Kasparowa❓

Arcymistrz w nietypowy sposób analizował swoje porażki…

Kasparow, gdy przegrał partię z powodu nieudanego ruchu analizował nie tylko dlaczego ruch był niewłaściwy (co robi większość z nas).

📚 Kasparow analizował przede wszystkim w jaki sposób powinien zmienić proces decyzyjny, który doprowadził do złego ruchu.

Opisuje to w książce „Jak życie naśladuje szachy”.

Dzisiaj jednak zapraszam na recenzję drugiej książki Arcymistrza Szachowego – Ostatni bastion umysłu.

O czym jest książka?

Książka „Ostatni bastion umysłu jest w dużej mierze poświęcona nierównej walce robotów i sztucznej inteligencji z człowiekiem. Motywem przewodnim książki są pojedynki szachowe Kasparowa z komputerami, w tym pamiętna z Deep Blue.

Ciekawe cytaty

• O roli szczęścia: „Praktycznie niemal w każdym działaniu wymagającym rywalizacji trzeba mieć cholernie dużo rozumu (albo umiejętności, albo wprawy), żeby móc w ogóle liczyć na jakiekolwiek szczęście.
• W szachach „Zwycięzcą zostaje ten, kto popełni przedostatni błąd”
• „Lasker był pionierem w dziedzinie psychologicznego podejścia do szachów. Pisał, że najlepsze posunięcie to takie, które jest najbardziej niewygodne dla przeciwnika. Innymi słowy „grać z człowiekiem, a nie z szachownicą”.
• „Żeby być najlepszym w czymkolwiek, co wymaga rywalizacji, trzeba bardziej nie znosić przegrywania, niż się go bać” (…) „Nieważne jak bardzo kocha się swoją dyscyplinę: trzeba nie znosić przegrywać, jeśli chce się pozostać na szczycie. Trzeba się przejmować, i to bardzo”.
• Gdy Kasparow wygrał z komputerem dziennikarz powiedział do Arcymistrza: „Deep Thought nie miał szansy pokazać na co go stać”, a Kasparow odparł: „Właśnie o to chodzi. Bo mu nie pozwoliłem! Mistrzostwo szachisty polega na tym, by nie pozwolić przeciwnikowi pokazać, na co go stać”.
• „Jednym z błędów [narracyjności] w analizie partii jest coś, co nazywamy [analizowaniem zgodnym z wynikiem]. To znaczy: [skoro zwycięzca wygrał, to znaczy, że wykorzystywał dobre posunięcia; skoro przegrany przegrał, to znaczy, że popełniał błędy (…)”
• Gdy Kasparow uczy graczy pyta: „Dlaczego wszyscy ci arcymistrzowie wybrali to posunięcie? Dlaczego zaleca je komputer? Wtedy często pojawia się problem. Dlaczego to posunięcie? Ponieważ jest dobre. Dlaczego jest dobre? Odpowiedź na to pytanie może wymagać głębokiego rozumienia i analiz”. (…) „Nie wystarczy wiedzieć, jakie są najlepsze posunięcia; trzeba też wiedzieć, dlatego te posunięcia są najlepsze”.

Dla kogo jest ta książka?

Zdecydowanie dla osób zainteresowanych rozwojem osobistym oraz szachami. Jeśli nie interesujesz się szachami książka może Ci się wydać żmudna. Na tylnej okładce jest zapowiedź: „Jeśli spodobała Ci się powieść Gambit Królowej lub oparty na niej serial Netflix, to powinieneś koniecznie przeczytać Ostatni bastion umysłu”. To typowy Clickbait. Nie trzeba znać się na szachach, aby Gambit królowej spodobał się przeciętnemu Kowalskiemu. Inaczej jest w tej książce – powinieneś mieć pojęcie o szachach aby Ci się spodobała. Ta książka to nie wartka akcja i ciekawe zwroty akcji, tylko zbiór przemyśleń Kasparowa.

Na drobny minus też błędy w tłumaczeniu książki. Spostrzegłem kilka. Jeden nawet śmieszny. Pod koniec książki jest mowa o słynnym powiedzeniu o kogucie i niedzieli, któremu łeb ucięli. Wiadomo, że w przysłowiu jest indyk.

Mimo tego, polecam tę książkę. Warto przez nią przebrnąć.

 

Wracając do tego, o czym pisałem na wstępie. A jak Ty analizujesz porażki?

Napisz w komentarzu.